Bir Gencin Hatıraları-8

Sabah güneşi  masaya vuruyor, taze ekmek ve çayın iştah açan kokusu mutfağı dolduruyordu. Genç’in annesi kahvaltıyı hazırlamış, babası da  gazetesini katlayıp kenara koymuştu.

Efe dün gece gördüklerini düşünmekteydi bir yandan. Sabah namazında kalkıp dua eden bu aile, ona yabancı ama bir o kadar da huzur verici gelmişti. Genç çayından bir yudum aldı, ardından gülümseyerek Efe’ye döndü:

-Bizde sabahlar böyle başlar, dedi. Babam her sabah namaz vaktinde hepimizi uyandırır. İlk başta zor geliyordu ama zamanla alıştık. Gün öyle bir bereketli oluyor ki… Sanki her şey yolunda gidiyor...

Efe şaşkınlıkla sordu:

-Her sabah mı? Hiç üşenmiyor musunuz?

Efe’nin şaşkınlığı karşısında Genç hafifçe güldü.

-Babam hep der ki ‘Günü kazanan erken kalkandır.’ Annem de dua ederken herkesi duasına katar. Sadece bizi değil, tanımadığımız insanları da… Darda kalmış olanları sıkıntı çekenleri...

Efe’nin aklına hemen gecenin bir vaktinden sonra duyduğu o sözler geldi. Annenin dua eden sesi hâlâ kulağındaydı.  “Allah’ım senin rızan için yaşayan kullarından olalım, darda kalmışlara yardım eyle…”

Çay bardağını elinde tuttu, uzun bir sessizlik oldu. Sonra kısık bir sesle, biraz da kendi kendine konuşur gibi mırıldandı:

-Ne kadar güzel bir şey… İnsan sadece kendini değil, başkalarını da düşünebiliyor.

Genç’in babası o an söze girdi, gülümseyerek Efe’ye baktı:

-Evladım, dua sadece istemek değildir. Dua, kalbin yumuşamasıdır. Kalbi yumuşayan insan, herkese yer açar.

Efe başını eğdi, içinde tarifi zor bir sıcaklık hissediyordu. Bu evde, kelimeler bile sanki daha huzurluydu.

Ve o sabah Efe, kahvaltı masasından sadece karnının değil kalbinin de doyduğunu hissederek kalktı.

Aysel Gür