Tik Tak Tik Tak...

Tik tak Tik tak..... Hayatının en önemli sınavına girmek üzere sınıfa giriyorsun. Masada kağıtta sorular duruyor. Sana verilen süre belli. Sınavın kuralları belli. Hatta cevaplar bile anlatılmış, nasıl yapman gerektiğini gösteren bir klavuzun da var. Yapman gereken çok basit o masaya oturup sınavı verilen dakikada çözüp teslim etmek. Fakat sende bir rahatlık var, sanki sınava değil de o sınıfı mekan edinmeye gelmiş gibi bir haller.... Daha vakit var diyorsun ve biraz sonra terk edeceğin sınıf için hayallere dalıyorsun:

"Duvarlarını boyasam mı acaba?"

"Hımm bu masa da çok sıkıcı üstüne bir şeyler koymak lazım."

"Oturacağım sandalye hiç de rahat görünmüyor bir kılıf geçirmek lazım en konforlusundan."

"Dur biraz da pencereden dışarıyı izleyeyim nasılsa vakit var."

Pencereden bakarken manzaranın güzelliğine kapılıp gidiyorsun fakat o da ne tik tak tik tak süre doldu.

Kağıt bomboş, sana ayrılan sürenin sonuna yani ömrün sonuna geldin. Ecel kapını çaldı . Ama geliyorum demişti, elbet gelecekti ... Sen de bunu biliyordun. Burada bir sınavda olduğunu da biliyordun. Senin için ebedi olacak hayatın için gereken sınavı çözmeyi önemsemedin. Üstelik sana klavuz bir kitap da verilmişti açıp bakmadın bile...Konforunu düşündün, gözün etrafı seyretmekle meşguldu, sınava hiç sıra gelmedi. Otursaydın o masaya, hayatının en önemli sınavını biraz olsun dikkate alsaydın!

Yine arada pencereden bakardın, zamanın ikisine de yeterdi. Ama sen dünyanın çekiciliğine kapılıp gittin ve süren doldu tik tak... tik tak.....

Sibel Uçar